Ineens krijg ik de impuls om te schrijven. Ik weet niet waar het precies heen gaat… dat is het mooie van het leven, toch? en het mooie van coaching, het niet-weten.

Ik ben zo dankbaar dat bewustzijnsontwikkeling en persoonlijke groei steeds belangrijker zijn geworden de afgelopen jaren. Toen ik startte met mijn reis (al vraag ik me af wanneer het startpunt echt was, wellicht drie levens geleden al) was het nog relatief onbekend en voelde ik me een voorloper, pionier – dat past me, dat is mijn missie, doorbreken van gebruikelijke patronen, bewustwording in de wereld brengen om het een stukje mooier te maken. Liefdevoller. De brug tussen het magische en het wereldse. Menselijkheid aanbrengen in het systeem. Hoe je het ook noemt, ik ervaarde me als iemand die bewust voorbij het gangbare kon gaan om iets nieuws te creëren, meestal niet exact wetende wat, maar in ieder geval met de intentie dat ieder mens tot zijn recht kon komen in zijn of haar uniekheid. Meebewegen met de stroom leven. Ja zeggen.

Momenteel zie ik dat er zoveel op bewustwordingsgebied mainstream is geworden, dat is fijn. Stappenplannen om te groeien, in je eigen kracht gaan staan, spirituele eenheidservaringen, meditatie, yoga en ander energetisch werk is toegankelijker dan ooit in onze westerse wereld. Wat een prachtige evolutie, meer geankerd en trauma’s geheeld. En dit is nog maar het begin.

Ik ervaar dat mijn missie andere vorm krijgt. Ik heb mezelf veel geleerd, af- en aangeleerd, geheeld, veel aan mezelf gewerkt; dat proces gaat door. De erkenning dat alles er is heeft me gesterkt. De ontdekking gaat door, er is geen eindpunt, niets te bereiken.

Ik heb mogen ervaren dat de enige manier om volledige uiting te geven aan het leven is om je hart open te hebben. Zonder pantser de wereld in. Is dat niet een vredig idee? Met die witte vlag, open hart, zijn. Ik heb mezelf vaak afgeschermd, was beter af in mijn cocon of met interne oordelen over anderen om ze niet toe te laten maakte mijn pad iets gemakkelijker, veiliger – of in ieder geval de illusie dat het veiliger was, maar niet zozeer liefdevoller en geen verrijking. Ik wees daarmee ook delen van mezelf en anderen af en was weinig ruimte voor co-creatie met het geheel.

De laatste tijd voelde ik me soms aas voor de gieren. Dat is natuurlijk ook niet de bedoeling van je open stellen. Hierin gegrond zijn vanuit mijn innerlijke zijn open en vertrouwen. Dit betekent niet een spiritueel pad bewandelen die door een ander is belopen, maar mijn pad. Punt. Dat maakt allerlei tips van mensen die te zeggen te zijn ontwaakt voor mij moeilijk mee te dealen want is pad van de ander hoe waanzinnig dat voor hen ook is geweest of heeft gewerkt.

Ik heb geen groot publiek om mijn werk te doen, geen vele volgers of tonnen met geld op mijn bank nodig. Mijn werk is waardevol in zijn essentie, en zo draag ik mijn steentje bij en dat is van werelds belang in welke vorm en omvang dan ook. Ik ben mijn werk, niet dat van iemand anders. Dat gun ik een ieder dat aan te nemen en te volgen wat echt van jezelf is. En is dat niet leven vanuit je essentie? Leven vanuit je hart? Leven vanuit jouw wereld? Leven vanuit dat wat je gegeven is?

Daarom leef ik graag zo los als mogelijk van het systeem, dat ik zelf nog kan voelen en denken. Daarom volg ik zelfhulpboeken niet klakkeloos op, dat ik zelf mag kiezen wat juist is. Daarom coach ik vanuit mijn hart, dat een ander dat ook de ruimte krijgt om wat dan ook te zijn. Daarom leef ik het liefste vanuit puurheid, waarin ik de impulsen van mijn ziel volg (zoals dit uiten te schrijven ook ;-)) en dat ben wat exact nodig is op dat moment. Hoe leef jij je eigen leven? Wat is jouw unieke authentieke uitdrukking? Wat is jouw boodschap voor de wereld? Wie ben jij in volledige vrijheid?