Conformeer je je aan je omgeving? Water bij de wijn doen. Je aanpassen aan anderen. Flexibiliteit. Dat is een kwaliteit. Ik kan met veel mensen overweg. Vind aansluiting en zal er alles aan doen om dat tot stand te brengen. Ik ben een fantastisch goede pleaser.

En steeds meer zie ik dat dat me niet dient. Dat ik vaak daardoor stukjes van mezelf opgeef. Dat ik erkenning van anderen zoek door aardig gevonden te worden, of leuk of gezellig of intelligent of grappig of makkelijk of mooi of… ga zo maar door. Dat geeft mijzelf weinig bestaansrecht, omdat ik afhankelijk ben van de ander.

Ik heb geleerd – of aangeleerd – dat het niet mogelijk is om zonder compromis samen met iemand te zijn. Maar nu wordt ik daar steeds vaker pisnijdig van. Hoezo niet?! Want eigenlijk voelt het alsof ik niet helemaal mezelf zou mogen zijn. Zelfs mezelf op social media bekend maken, mezelf verkopen als coach, voelt soms alsof ik me aan moet passen aan de menigte om bekendheid en meer klanten aan te trekken.

Ook voel ik me vaak niet op mijn gemak als er wordt gezegd hoe ik iets zou kunnen doen of laten, dat ik dan getriggerd wordt door mijn patroon om dat dan gewoon te doen zonder me af te vragen is dit wat ik echt wil, is dit goed voor me? Dan doe ik het dus meestal wel – maar niet authentiek en met enige terughoudendheid – of trek me terug en wordt stil. Het is tijd om op te staan. Mijn kijk op wat moet om bestaansrecht te hebben anders te benaderen. Ik geef mezelf toestemming om te mogen zijn. Ik mag mezelf verkopen, wordt als waardevol gezien, anderen gunnen mij succes en supporten mij om die gift die ik ben en heb te bieden volledig tot uiting te laten komen! Zonder compromis, want dat is als een stukje van mezelf opgeven. In volledige overgave, deel ik mezelf!

Wat heb jij met de wereld te delen? Staat er nog iets in de weg om dat te laten zien? Welk ander perspectief ondersteunt je om jezelf te mogen zijn waar en wanneer dan ook?